Met andere ogen zien

De reis van een maand is bijna ten einde. Het werd een verrassende, fascinerende trip. Ik leerde veel bijzondere mensen kennen en bezocht veel locaties. Het kerkmodel 'Church of the poor' kreeg een duidelijk beeld. De reis was geen vakantiereis van hotel naar hotel, naar bezienswaardigheden. Het leek meer op een intensief onderzoek naar de positie, het leven en het geloof van de armen in Manilla en het bisdom (prelatuur) Infanta. Opvallend is de menselijke warmte, de gastvijheid, die ik overal aantrof. De vriendelijkheid en openheid van de mensen ondanks het probleem van de taal. Het Engels is niet overal de communicatietaal. Ook werd er nauwelijks gebedeld. De mensen werken vanuit hun eigen kracht om in hun levensonderhoud te voorzien. Dat geeft hen een gevoel van waardigheid. Ze lopen rechtop, bewust van zichzelf. Vooral de vrouwen en kinderen zijn netjes gekleed en zien er verzorgd uit. Men stelt echter nergens hoge eisen aan wooncomfort. Het leven is eenvoudig. Ik zag een land dat in opbouw is, een land dat trots is op de eigen Filippijnse cultuur. Maar ook een land waar enorm veel armoede is en een groot verschil kent tussen rijk en arm. Toch zijn de mensen vrolijk van aard, zeker op het 'platteland'. Ze houden van muziek en dans, van basketball en vechtsport. De kerkgang, de godsdienstigheid van de Filippino's is hoog te noemen. Het is een vroom volk. De volkszang in de eigen taal is heel bindend. Men zingt en bidt in de kerken graag samen. Men is blij een onafhankelijk en democratisch land te zijn. Toch is het een land dat veel corruptie kent en waar de macht van het geld groot is: Money talks. De politie en het leger zijn overal aanwezig wat (net als in Israël) een veilig gevoel oplevert.