Sunny boy

Levensstandaard

'Ik kijk niet naar boven. Ik ben tevreden met wat ik heb en hoe ik leef. Zo is het goed.' Ik spreek met Allan van het Social Action Center. Na het borreltje van gistermiddag is hij op de terugweg wat spraakzamer, deze bedachtzame man. Samen trokken we op naar het eiland Polillo. Hij is rustig en stil van aard en dat trekt me wel. Het geeft mij de ruimte om me terug te kunnen trekken. Zo nu en dan moet je de dingen op een rijtje zetten. Prettig dus zo'n niet opdringerig persoon naast je. Dat oud-Carmelietenklooster trekt me sowieso ook aan. Natuurlijk, het is een relict uit een koloniale tijd. De Carmel heeft hier in the Philippines haar sporen achtergelaten. Hun mystieke, milde en open spiritualiteit past bij de Filippino's. Nee, God dobbelt niet.. (Einstein, meen ik)
Allan woont in het kunstmatig aangelegde dorpje JP2-village, dat zich gaandeweg ontwikkelt als een echte barangay. Als ik hier ben, levert dat zo'n poldergevoel bij mij op. Uit het niets ergens wat van maken. Ook in 'mijn' Noordoostpolder moesten mensen uit heel verschillende NL culturen met elkaar pionieren. Dat gaat gewoon niet vanzelf. Daar is een groeiproces voor nodig. Dat kun je niet opleggen.
Hier zien we overigens dezelfde beweging als die de Sisters maken: Samen met de mensen optrekken. Ook in je persoonlijke leven. Verscheidene werkers bij het SAC wonen dan ook in JP2-Village! Allan is tevreden. Dat straalt hij ook uit. Hij zit in de dorpsraad en in het kerkbestuur. Zo heeft hij zijn lijntjes naar alle kanten uit staan en is daarmee een belangrijke dorpsfiguur. Hij wordt gekend en bemind. Hij leeft met zijn gezin in eenvoud en zijn werk is gevarieerd en boeiend. Wat wil een mens nog meer? Dat tevredene, dat niet zo veeleisende, dat zie je in de cultuur van de Arme Filippino's terug.