Bondgenoten vinden

Ware diaconie

In deze parochie zie ik iets wat ik zelf ook nastreef in de parochie: Dat als er maatschappelijk onrecht is, dat je dan in het openbaar je mening uitspreekt en uitdraagt. Niet als pastor alleen, maar ook als volledig parochiebestuur, als locatieraden. Je staat voor iets dat rechtvaardig is. Dat is je heilig. Je positioneert je samen, gedragen door het kerkvolk in het publiek debat omdat je zo het recht van de rechtelozen verdedigt. Zoiets is niet zonder gevaar. Maar het hoort wel degelijk bij het christengeloof.
Men steunt hier de arme boeren en de vissers die in hun levensvoorziening/voedselvoorziening bedreigd worden doordat hun grond massaal onteigend wordt. Ze moeten wijken voor de belangen van het grootkapitaal. De mensen willen niet weg, want het is hun leefwijze. Eenvoudig, weinig eisend maar ze hebben daarvoor wel de grond en de zee nodig. En dat wordt hen afgenomen. Ze hielden zelfs een mars naar de regering in Manilla. Gelukkig hebben ze partners vanuit meerdere geledingen van de samenleving. Antropologen, milieubeschermers, mensenrechtverenigingen hebben zich daar ook bij aangesloten. Een rechte rug hebben. Daar komt het dan op aan.