Magan

Magan

In het huis van de Sisters krijg ik van een klein meisje cassave-chips en drinken aangeboden. Bij nadere beschouwing dacht ik: 'Maar dit is toch geen meisje!' Dat klopte. Het is een vrouw van 35 jaar, maar wel heel klein en tenger gebleven. Ze is totaal niet verlegen of bang van zo'n Vlaamse reus. Ze lacht me toe met haar stralende pretoogjes. Ze vertrouwt me volkomen. Ze is ongeveer drie jaar geleden bij de Sisters komen wonen omdat ze over straat zwierf en eigenlijk nergens bij hoorde. Hier bij de Sisters is ze helemaal gelukkig. 'It's great to be here!', zegt ze met haar kindstemmetje als antwoord op mijn vraag. Ik kan het slechts beamen en ik ben er nog maar 1 1/2 uur. Het was wel een voordeel dat ik ze alledrie al had leren kennen in hun klooster in Infanta. Zo gaat het steeds met deze reis. Het verloopt rustig en prettig, vriendelijk en toch gebeurt er van alles wat voor mij beslist niet 'business as usual' is.